Hazırda çöldə qarlı-şaxtalı hava höküm sürür. Adamın romantik duyğulara köklənməyi gəlir... Odun sobasının kənarında əyləşib, bayırda elektrik lampasının işığında tənbəl-tənbəl uçuşan quşbaşı qara pəncərədən baxa-baxa, arabir bir qurtum təmiz qırmızı şərabdan içib, aşağıdakı şeiri pıçıldamaq yerinə düşər:
Qormaz ŞIXALIOĞLU(telejurnalist, şair)
Əl verib görüşdük onda səninlə,
Ovcun cadar-cadar torpaq kimiydi.
Sanki utanırdın öz əllərindən,
Halın meh titrədən yarpaq kimiydi.
Yaxşı yadımdadır, ovucumda əlin
Yanan kösöv kimi sızıldayırdı.
“Nə vaxt buraxacaq əlimi”, - deyib,
Yəqin ürəyində vaxtı sayırdın.
Güclü qar yağmışdı kəndə o gecə,
Şaxta qılınc kimi bizi kəsirdi.
Mənim ürəyimdə “sevirəm” sözü,
Sənin də ağzında dilin əsirdi.
Sıxırdı qəlbini arıq əllərin,
Sənə dərd verirdi, əzab verirdi.
Səni karıxdırıb, evə getməyə
Şaxta yox, əllərin tələsdirirdi.
Bir ata-anasız qız idin onda,
Bağışla, bu sirri açıram indi:
Məni o qış günü Bakıdan kəndə
Çağırıb gətirən əllərin idi.